Stephen Malkmus (° 30/5/1966 - Santa Monica - Californië - USA) schreef met Pavement in de jaren '90 muziekgeschiedenis, ze waren zonder twijfel één van de interessantste gitaargroepen van dat decennium. Sinds de split in 1999 opereert hij onder eigen naam, meestal met zijn vaste begeleidingsgroep The Jicks. Dit jaar verscheen het elektronisch getinte soloalbum “Groove Denied” nadat hij vorig jaar “Sparkle Hard” met The Jicks uitbracht. Dit is voor velen het beste album dat hij sinds het ontbinden van Pavement heeft uitgebracht.

Het voorprogramma wordt verzorgd door het Rotterdamse Lewsberg. De groep is vernoemd naar schrijver en stadsgenoot Robert Loesberg Deze vierkoppige formatie grossiert in songs verwant aan The Velvet Underground. Je hoort ook invloeden van vroege The Dream Syndicate en The Feelies doorsijpelen in hun muziek. Het parlando van zanger/gitarist Arie van Vliet neigt heel sterk naar Lou Reed. Een andere opvallende persoon binnen de groep is de exotische, ravissante bassiste Shalita Dietrich die af en toe voor tweede stem zorgt. De bezwerende, repetitieve songs worden regelmatig ontregeld door de inventieve gitaarpartijen van de tweede gitarist. De drummer leidt op de achtergrond alles mee in goede banen. Een heel geslaagde opwarmer van dienst.

Stephen Malkmus (zang en gitaar) wordt bijgestaan door bassiste Joanna Bolme, drummer Jake Morris en toetsenist/gitarist Mike Clark. Er wordt meteen sterk afgetrapt met het speelse oudje “Jenny & The Ess-Dog” (“Stephen Malkmus” - 2001) waarbij Stephen op het einde van de song zijn gitaar achter zijn hoofd bespeelt. Hij vervolgt met het fors rockende “Bike Lane”; voorwaar een straffe start van het concert. Een vleugje funk krijgen we met “Future Suite” en in het rustige “Solid Silk” wordt wat gas teruggenomen. “Kite” is verrassend dansbaar, het lang uitgesponnen nummer heeft een forse finale. The Pavement-achtige “Share The Red” wordt enthousiast onthaald. “Rattler” heeft een felle intro, voorts is het gewoon ook een geweldige rocksong. Het melodieuze “Independence Street” heeft een gitaarlijn die me uitermate weet te bekoren. Alle registers worden opengetrokken in “Shiggy”, tijdens “Middle America” komt de poppy kant van de groep aan bod. Het oude “Witch Mountain Bridge” (“Pig Lib” - 2003) heeft tweemaal een valse start maar dat wordt goedgemaakt door een pittige gitaarsolo van Stephen. Tijdens het met een toetsenintro opgefleurde “Difficulties/Let Them Eat Vowels” valt Stephens breekbare stem erg op. De reguliere set wordt afgesloten met het springerige, Beatleske “Forever 28”.

Ze komen echter nog terug voor drie bisnummers : het prachtige, enkel met toetsenbegeleiding gebrachte “Freeze The Saints”, de fans die op een Pavementsong gehoopt hadden krijgen met “Summer Babe” (“Slanted And Enchanted” - 1992) waar voor hun geld en na overleg tussen de groepsleden wordt uiteindelijk afgesloten met “Baby C'mon”. De nadruk van het concert lag met acht nummers op het vorig jaar verschenen “Sparkle Hard”. Stephen Malkmus is op zijn 53ste nog lang niet uitgezongen, deze vitale kerel heeft met zijn nog steeds jongensachtig uiterlijk een onmiskenbaar charisma. Hij is een fantastische gitarist en zijn unieke lijzige stem is na al die jaren nog steeds zijn handelsmerk. Het is een goed tot zeer goed concert dat me iets minder kan overtuigen dan hetgene dat hij vorig jaar op het Filterfestival in Trix bracht. Hij heeft duidelijk Pavement niet nodig om nog steeds relevant te zijn. Volgend jaar komt er een reünie van Pavement op Primavera Sound in Barcelona en Porto. Allen daarheen zou ik zeggen.

Lou van Bergen

Foto's JiVe

Setlist :

Jenny & The Ess-Dog / Bike Lane / Future Suite / Solid Silk / Shibboleth / Kite / Share The Red / Rattler / Independence Street / Shiggy / Middle America / Witch Mountain Bridge / Difficulties/Let Them Eat Vowels / Forever 28 // Freeze The Saints / Summer Babe / Baby C'mon